بررسی تطبیقی مرکب‌های خوشنویسی مورد استفاده درمیان ایرانیان، عثمانی‌ها، چینی‌ها، هندیان، و اعراب

بشر زمانی که خواست آنچه را می­‌اندیشد نقش کند، قدم به دنیای نگارش گذاشت. انسان،  از دیرباز،  برای انتقال مفاهیم و نوشتن از مرکب استفاده می­کرد. از این رو،  در تهیۀ اجزای مرکب­‌ها و چگونگی ترکیب آنها با هم،  دقت و تلاش ویژه­ ای داشته است. اما، متأسفانه پژوهش­های صورت گرفته در این زمینه هنوز به ­درستی راهگشای کشف فنون ساخت مرکب­‌های پیشین نیست و مشاهده شده که بسیاری از آثار قدیمی دچار آسیب شده‌اند. پس، پژوهش در این زمینه امری لازم وضروری است. هدف: شناخت و طبقه­ بندی مرکب­ های خوشنویسی ملت­ های ایران، عثمانی، چین، هند، و اعراب؛ و شناسایی مواد به­ کارگرفته شده در مرکب­های ملل مذکور اهداف این  پژوهش است. پرسش­های پژوهش نیز عبارت ­اند از: آیا  اجزای اصلی به ­کار گرفته شده در ساخت مرکب­ها در ملل مختلف تقریباً یکسان بوده یا نه؟ و آیا شباهتی میان ترکیبات به­ کارگرفته درمرکب­های ملل مذکور وجود داشته است؟ روش و رویکرد پژوهش: روش یافته­ اندوزی، کتابخانه ­ای و اینترنتی؛ و روش پردازش داده­ ها، توصیفی است.   یافته­ های پژوهش: نتایج نشان داد که در ترکیب اصلی مرکب ­های همه تمدن­ ها دو عنصر حضور دارد، یکی ماده رنگی(گیاهی، معدنی)، و دیگری بست(صمغ، سریشم ماهی، و مانند آن) است که باعث می­شود رنگدانه به حالت معلق باقی بماند و پس از نوشتن، بر روی تکیه­ گاه بچسبد. در هر تمدنی، با توجه به مواد بومی آن منطقه و برای اهداف متفاوت،  افزودنی­ هایی به این اجزا اضافه می­ کردند.